Shakuar bestaat uit de Namibische-Belgische muzikante en cultureel antropoloog Shishani Vranckx (1987), de Nederlands-Marokkaanse zangeres/songwriter en guembri speelster Karima el Fillali (1973) en sound-designer/producer Francesco Robustelli. De samenwerking tussen Shakuar en het Residentie Orkest begon in 2020 toen de covid-19 pandemie uitbrak en artiesten te maken kregen met ernstige en ongekende beperkingen. Het orkest kon niet optreden in zijn symfonische bezetting en zorgde voor nieuwe samen werkingen zoals het Gnawa Festival georganiseerd door Multicultureel Jongeren Geluid en het Zuiderstrandtheater, de thuishaven van het Residentie Orkest, het was gebaseerd op het beroemde Gnaoua World Music Festival in Essaouira in Marokko. Shakuar is vocaal te horen en op guembri, talking drum en elektrische gitaar. Verder zijn te horen Quincell Adolphin op elektrische bas en synth. bas en Jorrit Tamminga zorgt voor het Live Sound Design.

Het Residentie Orkest The Hague wordt vertegenwoordigd door Mara Oosterbaan en Sergiy Starzhynskiy op viool, Iteke Wijbenga op altviool, Miriam Kirby op cello, Ron Schaaper op French horn, Ernestine Stoop op harp, Chris Leenders en Martin Ansink op percussie, Gijs Kramers zorgde voor de arrangementen.

Alle nummers zijn originele Shakuar composities, behalve “O Virtus Sapientiae” van Hildegard von Bingen en “My Dream” is poëzie van Ibn Arabi. In het intro horen we alleen de twee zangeressen woordloos klanken voortbrengen, het loopt naadloos over in “Either Way”, een lieflijke samenzang waar langzamerhand meer instrumenten invallen, daarna volgt er een “Interlude” hetgeen nog een aantal keer gebeurt. In het nummer “Msab” is er wat meer sprake van Oriëntaalse klanken door de taal, welke het is, geen idee, ze zingen in Oshiwambo, Darija, Arabisch, Engels, Frans en Spaans. Bijzonder fraai is de samensmelting van hun beide stemmen waardoor een bijzonder sfeerrijk geluid ontstaat.

“O Virtus Sapientiae” is in zoverre afwijkend omdat het religieus getint is, geschreven door de Benedictijnse abdis Hildegard von Bingen (1048- 1179). Het contrast met het daaropvolgende “Santa Maria” is niet al te groot, zacht aanzwellende zang en ritmisch slagwerk bepalen het muzikale beeld. In “We know” worden we vergast op etherische klanken, mij is het allemaal letterlijk wat te zweverig. Het nummer “undress” heeft wat meer structuur, maar de stemmen van Shishani en Fillali liggen qua bereik en klank zo dicht bij elkaar dat ze nauwelijks te onderscheiden zijn. “Baraka” heeft door zijn Noord-Afrikaanse uitstraling duidelijk meer zeggingskracht dan veel van het andere materiaal, bovendien zorgt de el. gitaar voor de nodige accenten. Maar over de volledige lengte van dit album kan ik niet zeggen dat de muziek mij erg boeit, bovendien valt de inbreng van het Residentie Orkest tegen, de musici worden min of meer gebruikt als geluid decor op de achtergrond en daarvoor is hun muzikale staat van dienst te groot.

Jan van Leersum.